• ar
• cs
• el
• en
• es
• fa
• fr
• it
• ja
• nl
• pt
• ro
• ru
• si
• sq
• ta
• tl
• tr
• uk
• zh_cn

طی چند قرن اخیر، دنیا با سرعت بالایی تغییر کرده است. زمان نه چندان دوری، اگر می خواستی با یک دوست در سوی دیگر دنیا ارتباط برقرار کنی، باید یک نامه برای او می فرستادی و این هفته ها زمان می برد تا به دستش برسد.

در حال حاضر، متفاوت است. مردم سراسر دنیا خیلی راحتتر با هم ارتباط برقرار می کنند. تو می توانی روز خود را با خوردن یک موز در اکوادور آغاز کنی و در پایان روز با یک دوست در آن سوی دنیا صحبت کنی. اگر در اروپا زندگی می کنی، دوستت می تواند در استرالیا باشد! این یک تغییر بزرگ در زندگی ماست: اطلاعات بیشتر، ارتباط بیشتر، تبادل بیشتر اطلاعات در کل دنیا. ما این را " وابستگی متقابل " می نامیم.

به خاطر وابستگی متقابل، مشکلات دنیا سخت تر حل می شود. چون همه ما با هم در ارتباط ایم، اگر یک قسمت دنیا بیشتر منابع را استفاده کند (غذا، سوخت برای ماشین ها و غیره) بخش های دیگر دنیا به اندازه کافی نخواهند داشت. فقر و نابرابری ها فقط مشکلات منطقه ای نیستند بلکه جهانی هستند و باید با همکاری همه حل شوند.

در حال حاضر سی میلیون کودک در غنی ترین کشور های دنیا در فقر بزرگ می شوند. والدین آنها پول کافی برای غذا، لباس و مسکن، اسباب بازی و نیازهای مدرسه آنها ندارند! 

سلام، این جوانمردانه نیست! ما باید شرایط را عوض کنیم! اقدامات جدید مورد نیاز است تا به این نابرابری های مفرط و فقر پایان داده شود. همه ما می توانیم از طریق اقدامات روزانه متفاوت زندگی کنیم. ما باید عدل و انصاف را بر فراز فقر و نابرابری انتخاب کنیم

برخی مردم هم اکنون شروع کردند تا دنیا را مکانی بهتر برای جامعه ها، خانواده ها و بچه ها سازند! سازمان ملل، یک سازمان بین المللی از رهبران دنیا از 193 کشور دنیا بر روی 17 هدف توافق کردند برای ساختن دنیایی بهتر تا سال 2030.

هدف شماره 10 به طور خاص بر روی کاهش نابرابری تمرکز می کند و بیان می کند که زندگی با شرافت باید برای همه در سراسر دنیا در دسترس باشد. این یک حق انسانی هست یعنی حقی که هر انسان باید داشته باشد. چنین حقوقی در اعلامیه جهانی حقوق بشر نوشته شده است که به 500 زبان ترجمه شده است. این یک قانون بین المللی است که 48 کشور به نفع آن در سال 1948 رای داده اند. امروزه، اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر در قوانین 90 کشور گنجانده شده است.  

اکنون این بستگی به همه ما اعم از دولت ها، مدرسه ها و جوامع دارد که با هم کار کنند و یک آینده بهتر برای هر فرد بسازند. همه ما می توانیم کمک کنیم تا مطمین شویم که این قانون تا سال 2030 عملی خواهد شد. 

اما، بچه ها و مدارس چه کاری می توانند انجام دهند؟ مدارس می توانند برای رسیدن به یک دنیای بهتر و عادل تر کمک کنند با:

مرحله 1. شروع یادگیری بیش تر در مورد علل فقر و نابرابری.

مرحله 2. شناسایی مشکلات در مدرسه خودت و جوامع بزرگ تر و کار کردن با هم برای راه حل برای مشکلات. برای مثال، تو می توانی یک بحث کلاسی در مورد فقر در ناحیه مدرسه خودت برگزار کنی. 

مرحله 3. ایده ها را با افراد متفاوت با خودت به اشتراک بگذار. برای مثال، مردم که در مکانهای متفاوت زندگی می کنند یا از گروه های سنی متفاوت هستند. وقتی با دیگران مذاکرده می کنی، یاد بگیر که به نظرات مختلف احترام بگذاری.

مرحله 4. شروع به تغییر شرایط بی عدالتی در مدرسه و جامعه خودت کن! 

تو می توانی روش هایی را پیشنهاد بدهی که مدرسه خودت را به محلی بهتر برای دانش آموزان جدید با زبان خودشان به عنوان نشانه تبدیل کنی.

هر کسی می تواند یک بخشی از تشکیل یک دنیا با عدالت بیشتر، برابری و حقوق انسانی برای همه باشد.